Haietako egun batean, beraz, tarteka Hondarribiko gain laino artean gordeari so eginez, begiak San Ramón Nonato Suicida-ren pasarte batean pausatzea —”Porque las que en la primavera próxima, la que no veré, vuelvan con los pájaros nuevos a los árboles, serán otras”—, menturaren kapritxoa izan zen, noski. Berari, ordea, indar misteriotsu baten eragina iruditu zitzaion, hari magiko batek lotzen zituela Juliak, haurtzaroan, magnoliaren ondoan, aitonarengandik jasotako heriotzari buruzko gogoeta eta Unamunok, nork jakin, artean Bidasoa ertzean zutik zirauen arbolaren bati so izandakoa, eta bera zen, terraza abandonatu baten bakardadean, lotura miresgarri haren haria.
Luma eskuratuz, behin eta berriz ahalegindu zen sentimendu hura azaltzen, eta minutu gutxiren buruan, paper zimurtuz estalia zuen marmolezko mahai zuria. Esan bezala, garai hartan ohi zuenez, hiztegiaren fitxen atzealdean idatzi zuen, hainbesteko nekez eginiko lana alferrik galduz bere burua deuseztatu nahi bailuen.
Ezin izan zuen gustukorik taxutu, ordea, eta azkenean, jakina denez, “heriotza niretzat zure irribarre eztia imajinatu ezina izango da” idatzi zuen, beti bezala, egiazko sentimenduak gehiegikeriaren duda-mudetan ezkutatuz. Et voilà esan ohi zuen gero, hitzen baikortasuna ezkutatzeko.
Fitxa “laster” hitzari zegokion —”laster. A. noiz adlag. (*1562, 1580).1. Denbora laburrean, denbora gutxiren buruan. Ik. agudo”—, eta arratsalde hartan bertan Hendaiako postetxetik igorri zuen.
No hay comentarios:
Publicar un comentario