Solanak, beraz, soziedadean sartu zenean —Betroitzakoa “ez haiz ba heu izango hoien jefea” esaten ari zela— bazekien dena, eta Daniel Zabalegik ere bazekien dena zekiela. Bere lagun haiek, hain zuzen, Losada akabatu baino ordu erdi lehenago irten zirela esatera zetorkion. Poltsa zuri-gorri-urdina euskarri banatatik helduta zeramatela. Zuria, eta beste bat, txikiagoa, urdin iluna, eta trenka berdeak. Dena jaso zuten, beraz, “hura” baino ez zuten utzi, eta Gauloises disque bleu pakete zimurtu bat erakutsi zion. Tabako frantsesa, esan zuen Daniel Zabalegik, Gauloises-ak usainduz, eta gero, ez kezkatzeko berriro. Bera arduratuko zela.
Sukalde atzean gordeak ziren hitz egiteko, gainerakoek entzun ez zezaten, eta Betroitzakoak “ez haiz ba heu izango jefea”, adar-joka hurbildu zitzaienean, bi txalo joz “bueno, bukatu da hemengo festa” esan zuen.
Iñaki Abaituak La Vanguardia erosi zuen bizartegi batean sartu aurretik. Bizarginen aulkietan babesteko ohitura zuen depresioaren moko hotza kokotera hurbiltzen zitzaionean. “Sanson eta Dalila”, esango zukeen J.J. Lasak: zikiratze desira inkontzientea.
Ordurako hasia zen gerora bizartegietan ohitura gisa sustraitu den bezeroen izen-abizenak hartzeko joera, eta bereak galdetu zizkiotenean, benetako nortasuna ezkutatu zuen.
Ez zen lehen aldia. Gogaikarri zitzaion abizenari ematen zioten azentuazioa. Baina Abaitúaren fonetika arrotzaren inposaketa bera bezain nardagarri zitzaion zuzenketa egitea, azenturik gabe esan eta idatz ziezaioten eskatzea alegia, petralkeria ez ezik, izenarekiko atxikimendu handiegia adieraztea zela iruditzen zitzaiolako. Ignacio Martín zela esanez atera zen atakatik, abizen neutro bat aukeratuz, edozein lekutakoa izan zitekeena, eta euskalduna ere bai, beraz.
No hay comentarios:
Publicar un comentario