“Behin, udaberrian, hostoak distiraren poderioz metalezkoak diruditenean, aitonak, magnolia seinalatuz, ‘datorren udaberrian loratuko direnak ez ditut ikusiko’, esan zuen, eta negu hartan hil zen, zuhaitza orain bezala okrez jantzita zegoenean”.
Besoak zabalduz, airean eduki zituen une batez, tulezko oihal imajinario bat haizeari eskainiko bailion, eta bularrean gurutzatu zituen gero, ezereza besarkatuz bezala. Isilik iraun zuten, elkarri so, pentsamendu beraren jabe zirela jakingo bailuten, heriotza Naturaren zikloen harian atzemateak sarritan sortu ohi duen baretasun sentsazioak ukiturik.
—Ulertzen al duzu orain?
Iñaki Abaituak ez zion erantzun. Zerurantz begiratu zuen hasperenka, haren iluntasunaren zamak nahigabetuta bezala. Baina segidan, irribarretsu, sudur aurretik euli bat izutzeko egiten zuen keinu harekin, “heriotza niretzat zure irribarre eztia imajinatu ezina izango da” esan zuen gaia desbideratuz, eta, sarritan bezala, txantxetan zebilela azpimarratzeko, esaldia adierazpen frantses batez burutu zuen: “et voilà, zure irribarre eztia imajinatu ezina, et voilà”, eta barrez hasi ziren biak, barre-algaraz, mehatxu ilun baten mezua urrundu nahian.
Aitortu ez arren, bazuen, ordea, heriotza natur zikloen armonian atzemateak sarritan sortu ohi duen baretasun sentsazioaren berri. Halakoetan heriotza ez zen ikaragarria, eta posible zitzaion haren ezinbestekotasuna onartzea, uda ondoren udazkena, eta gero negua datorrela onartzen den bezala.
Sentsazio iheskorra zen, ordea, udako betetasunari loturikoa, fruitu helduen urrinak giroan hedatzen duen eskaintza morbidoa.
No hay comentarios:
Publicar un comentario