Biharamunean Catalunya plazan ikusiko zuen, Plaza kafetegira bidean zihoalarik. Beti hantxe biltzen zen Susa-narekin, ez baitzion sekula Bartzelonan turista izateari utzi, eta bi plazen erreferentzia oroiterrazena egiten zitzaion.
Abelek eta Ionek esana zioten kafetegi hura poliziaren kobazuloa zela, baina Susanarekin zegoenean susmo guztietatik libre sentitzen zen, hari zerion burgeskume kutsuak babestua. Urrunetik nabari zitzaion politika ez zuela bere ardura nagusia.
Hain zuzen, ardura falta haren ondorio bide zen nolabaiteko konfiantza edo naturaltasuna, arazo bilakatu zen ia-ia behin, kafetegi hartan bertan. Udako traje beis eta urdinez eta betaurreko beltzez hornituriko gizonezkoei so, beste esatekorik ez zuelako beharbada, komisaldegiko kafetegia zirudiela komentatu zion ahapeka. Susanaren erantzuna, ustegabekoa izateaz gain, ozena izan zen batez ere. Galdetu zion ea zer pentsatzen zuten —bat-batean plurala erabiliz—, poliziek beraietaz arduratzeaz aparte beste zereginik ez zutela? “Iraultzaileetara jolasten zareten esnob batzuk zaretela jakingo ez balute bezala”.
Iñaki Abaituak ingurura begiratu zuen, urduri, Susanak berean jarraitzen zuen bitartean —”esnob batzuk, jakin nahi baduzu”— eta, konbentzitzea kosta bazitzaion ere, azkenean ezer eskatu gabe irtetea lortu zuen, Susanaren ipurdi oparoarentzat baino begirik ez zuten indibiduo beltzaran eta bibotedun haiek ireki zieten bidean zehar.
Hala ere, Plaza kafetegian elkartzen jarraitu zuten, eta goiz hartan ere hara bidean zihoan Eduardo Ortiz de Zarate Telefónicako atean ikusi zuenean.
No hay comentarios:
Publicar un comentario