Orduan, galderari erantzuteko egin zuen “bai” murritzak ezpainetan zabalduriko bideaz baliatuz:
—Bueno, ni Iñaki Abaitua naiz —esan zuen.
Baina besteak ez zion erantzun. Eta portaera horrek ez zuen zentzu handirik, biharamunean, ezer galdetu gabe, “ni Eduardo Belarte naiz, Gasteizkoa” esango baitzuen.
Ez zuen jakingo Belarte hura faltsua zenik, harik eta, hurrengo udan, egunkarietan haren argazkiaren azpian benetako izena ikusi zuen arte. “ETAko buruzagi bat hauteman dute Madrilen”, zioen titularrak, eta askotan gertatu ohi den bezala, ez zen oso ondo ulertzen albiste haren nondik-norakoa.
Ez zegoen argi, esate baterako, nola konpontzen ziren komandoak hautemateko, hautematen bazituzten zergatik ez zituzten preso hartzen, eta, nolanahi ere, zertarako ohartarazten zituzten.
Ezer esan gabe, burua oso atzera botaz kopa ahitzen dakusa, eta nola hustu eta gero kopa hondora begira geratzen den, hutsik ikusteaz harriturik bezala. Isiltasuna euskaraz hitz egiteko ezintasunak edo zailtasunak eragiten diola bururatu bazaio ere, berehala baztertzen du hipotesi hori, etxetik irtendakoan “ez duzu idiota horientzat koinaka erosterik pentsatuko” entzun dionean, inongo eragozpenik gabe esan duela gogoratzean. Hain zuzen, berriz ere ordua galdetzen dionean, “ze ordu da ala zer ordu da?” erantsi du erantzuteko denborarik eman gabe, zer-en errea azpimarratuz.
—Ze ordu da, errazago.
—Bueno, ba zer ordu da orduan —berriro ere errea gehiegituz.
Laurak eta hogeita zazpi minutu badira ere, lau eta erdiak direla erantzuten dio.
—Alde egiteko ordua.
No hay comentarios:
Publicar un comentario