Azkenean, zin egiten ziola esan behar izan zion, zakar, zangoak gurutzatuz, haren eskua eta neskarena deslotzera behartzen zituelarik, ez zuela ezagutzen, baina erabat interesgarria iruditzen zitzaiola berari ere.
—Oso interesgarria.
—Erabat interesgarria —esan zuen erizainen ohiko galtzerdi eta oinetako zuriak zituen batek ere. Nork esan behar zuen aizkolari gorputz mardul haietan maritxuen bihotz samurrak gordetzen zirenik. “Baina hori bai”, baiezko keinu nabarmenak egiten zituen buruaz, umeentzat ipuin kontaketan ari balitz bezala. “Hori bai”. Eta puntuan ari bailiran jarraitu zioten gainerakoek: “Lumak jartzerakoan ere diskretuak”; “peinetarik ez, hori ez”, eta ezetz buruarekin; “mantala bai, hori bai”, hitzak keinu nabarmenez lagunduz beti, eta horrela jarraituko zuten Ion Igartua oihuka hasi ez balitz.
—Marikoiak bai, baina lagunak etxera datozkigunean ez ditugu botilak ezkutatzen —esan zuen kopa hutsa eskuan altxatuz. Eta orduan pattar gehiago eskatzeari ekin zioten, “pa-ttar-gehiago”, txaloka, manifestaldietan bezala.
Kopa gehienak hutsik ageri ziren lurrean, eta Iñaki Abaituak, bere janzkeraren formaltasuna zela medio, edo leku ohorezkoan eserarazi zutelako, mezenaz papera onartzera beharturik ikusi zuen bere burua. Aulkitik altxatu eta gela gurutzatu zuen, gorputz etzanen gainetik saltoka, eta ate ondora iritsi arte ez zien bere asmoen berri eman.
“Koinaka erostera noa” esaterakoan, orduantxe esan zuen Eduardo Ortiz de Zaratek, bere ahots sakon eta urratuaz, “zurekin noa”, edo “banoa ni ere”.
No hay comentarios:
Publicar un comentario