Kalera irten bezain laster galdetu zion ordua lehenbiziko aldiz. Gero, ia ez zuten hitzik egingo tabernara bidean. “Ez duk idiota horientzat koinaka erosterik pentsatuko” esan zion, baina ordurako taberna desitxuroso hartan zeuden.
Iñaki Abaituak ez zion erantzun, besagainak altxatu besterik ez zuen egin, eta besteak bi Torres eskatu zituenean, “hamar”, erantsi zuen berak, “Torres hamar, mesedez”. Eskaria egin bezain laster damutu zen, harrokeria edo nabarmentzeko desiratzat har zezakeela pentsatuz, eta berehala “bizioak zain ditzagun” esan zuen, irribarrea entseiatuz, “ahalik eta ondoen”, lagunkiro bizkarrean jotzen zuela, txantxetan ari zela erakusteko. Gero, bizioari eta kontsumoari buruz zuen teoria pertsonal bat esplikatu nahian nahasi zen, ziur asko gizon hari inpresio ona emateko zuen desira ulergaitz bategatik, epe laburrean bere argitasuna erakutsi beharrak naturaltasunez hitz egitea galarazten ziolako. Laburki, esan nahi zuen bizioek, fintasun minimo bat ez izatekotan, ez dutela merezi.
—Elikadura beharrezkoa da, eta estuasun batean edozer gauza jatera beharturik egon zintezke, baina alkohola eta tabakoa onak ez badira, hobe da ez edatea eta ez erretzea. Pattar merkea edatea...
Esaldia amaitu gabe utzi zuen, neurri batean besteak jaramonik egiten ez ziola iruditzen zitzaiolako, eta bere jardunak gogoko ez zuen harrokeria nabarmena azaltzen zuela ohartu zelako ere bai.
Haren arretarik eza egiaztatu zuen, ez baitzion eskatu esaten ari zena amaitzeko. Isilik, elkarren ondoan, marmolezko mostradorearen kontra, edateari ekin zioten, eta dendariak euskaldunak ote ziren galdetu zien arte ez zuten ahorik zabaldu.
No hay comentarios:
Publicar un comentario