400. pasartea

Idazteko ez da bizitza intentsoa eduki behar; ez da kirola komeni, ezta parranda ere. Bassani aipatu ohi zuen, “idazteko, puta gutxi eta arraun gutxi” dio. L’odore del fieno-ren bigarren edo hirugarren ipuinean. L’odore del fieno-n bada ipuin bat, “Où sont les neiges d’antan” izenburu duena, eta Moraviak ere badu beste bat izenburu berekoa. Eta Thomas Bernhard-ek ere bai. Ziur asko izenburu gisa gehientsuen erabilitako bertsoa da Où sont les neiges d’antan. Unamunok ere aipatzen du Hendaian idatzitako lan batean. Iñaki Abaituak Kasinoko terrazan irakurri zuen, hark idatzitako lekutik gertu; oiloek artaleak mokokatzen dituzten bezala, lerro bakoitzean Hondarribira begiratzeko burua altxatuz.

“Esa nieve salpicaba la cumbre de Larrun fronteriza —una española, la otra francesa y ambas vascas— que asomaba por encima de Choldokogaina, que sirve de fondo a Biriatu. Entre la nieve se descubría el negro de la roca, como hace unos años en mi cabeza el cabello negro entre el que blanqueaba ya. Y por encima de la cumbre, abrigando a la nieve, unas nubes blancas como ella. Y se me alegró el pecho. Se me alegró tanto como si hubiera visto las primeras flores de la primavera. Y al pronto acudió a mi mente el verso ya inmortal del poeta francés. Où sont les neiges d’antan”.